HomeBlog

ทำสัญญาจ้างแบ่งออกเป็นหลายช่วง เพื่อไม่ให้ทำงานติดต่อกัน ถือว่า นายจ้าง เจตนาไม่ซื่อจึงต้องนับระยะเวลา ทุกช่วงเข้าร่วมกัน . กรณีนี้เป็นกรณีที่เจอบ่อยมากๆ กับการที่บริษัทจะแบ่งสัญญาจ้างออกเป็นช่วงๆมีกำหนดระยะเวลาชัดเจนบางบริษัทต่อสัญญาทุกๆ 6 เดือนบางบริษัทต่อสัญญาทุกๆ 1 ปี จะมีวันว่างไว้สักอาทิตย์หรือ 2 อาทิตย์ หลีกเลี่ยงไม่ให้สัญญาต่อเนื่องกัน เพื่อที่จะไม่นับระยะเวลาเข้ารวมไว้ด้วยกัน แถมไม่จ่ายค่าชดเชยให้ลูกจ้างในทุกครั้งที่สัญญาสิ้นสุดลงด้วย . และถามว่าทำอย่างนี้รอดไหม..ตอบได้เลยว่าไม่รอดค่ะ . เพราะสัญญาจ้างแรงงานที่มีการแบ่งทำสัญญาจ้างเป็นช่วงสั้นๆรายช่วงมีกำหนดระยะเวลาเริ่มต้นและสิ้นสุดเป็นช่วงๆแต่ต่อเนื่องกันแม้จะเว้นว่างไว้สักอาทิตย์หรือ 2 อาทิตย์เพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่ได้ให้ทำงานติดต่อกันนะก็ถือว่านายจ้างมีเจตนาไม่ให้ลูกจ้างได้รับค่าชดเชยตามกฎหมายจึงต้องนับระยะเวลาทำงานทุกช่วงเข้าด้วยกันเพื่อประโยชน์ในการได้สิทธิ์ของลูกจ้างตามมาตรา 20 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานพ.ศ 2541 ( อ้างอิงคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1821/2545)

สัญญาจ้างกำหนดว่า หากลูกจ้างตั้งครรภ์ถือว่าลูกจ้างประสงค์ลาออก ข้อตกลงนี้เป็นโมฆะ . พยายามจะเข้าใจนายจ้างว่าการที่ลูกจ้างตั้งครรภ์นายจ้างก็จะต้องให้วันลาคลอด และให้ ค่าจ้างให้ระวังพ่อตามที่กฎหมายกำหนด แม้ว่าลูกจ้างจะมีอายุงานได้แค่ 1 เดือนก็ตาม แต่ การที่นายจ้างจะกำหนดว่าหากลูกจ้างตั้งครรภ์ให้ถือว่าลูกจ้างประสงค์ลาออกมันก็ไม่ใช่ และไม่ถูกต้อง . แม้ว่าการปฏิบัติงานของลูกจ้าง จะไม่สะดวกหากลูกจ้างตั้งครรภ์ แต่ การกำหนดในสัญญาจ้างและข้อบังคับว่าหาก ลูกจ้างตั้งครรภ์ให้ถือว่าลาออกนั้นเป็นวัตถุประสงค์เพื่อให้มีผลเป็นการเลิกจ้าง ขับต่อพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานมาตรา 43 ซึ่งเป็นกฎหมายเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชนซึ่งเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 150 (ฎ.1394/2549) . การตั้งครรภ์ไม่ได้เป็นความผิดแล้วไม่ได้เป็นความป่วยไข้ทางที่ดีนายจ้างควรจะคุยกับลูกจ้าง และเปลี่ยนตำแหน่งงานในช่วงระหว่างตั้งครรภ์เพื่อให้สามารถทำงานได้ และร่วมงานกันได้ทั้งสองฝ่ายต่อไป

ทำสัญญาจ้างหลายฉบับ ครบกำหนดตามสัญญาจ้าง มีสิทธิได้ค่าชดเชยหรือไม่ นับอายุงานอย่างไร?? . มีคำถามสอบถามเข้ามาว่า ทำสัญญาจ้างปีแบบต่อปีเมื่อครบกำหนดตามสัญญาจ้างแล้ว ลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชยหรือไม่?? ตอบ!! มีสิทธิได้รับค่าชดเชย เนื่องจากเมื่อครบกำหนดสิ้นสุดตามสัญญาจ้าง ย่อมถือเป็นการเลิกจ้างตาม ม.118 วรรค 2 ที่ลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชย . แล้วหากมีการทำสัญญาจ้างหลายฉบับ ดังนี้ จะนับระยะเวลาการทำงานอย่างไร?? . ตอบ!! การนับระยะเวลาการทำงาน จะต้องนับทุกช่วงเวลาเข้าด้วยกัน ทั้งนี้ เพื่อประโยชน์ในการคำนวณค่าชดเชยในกรณีที่ลูกจ้างถูกเลิกจ้าง ตาม ม.19 ม.20 และ ม.118 . เทียบเคียง คำพิพากษาศาลอุทธรณ์คดีชำนัญพิเศษที่ 147/2563 ก่อนที่สัญญาจ้างจะครบกำหนดมีการเจรจา ต่อสัญญาจ้างระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง ลูกจ้างต้องการให้ต่อสัญญาจ้างอีก 1 ปี แต่นายจ้างต้องการ ต่อสัญญาอีก 6 เดือน จึงไม่สามารถตกลงกันได้ และไม่ได้มีการทำสัญญาจ้างกันต่อไป เมื่อสัญญาจ้าง มีกำหนดระยะเวลาสิ้นสุดของสัญญาไว้ กรณีจึงถือได้ว่าเป็นการเลิกจ้างเพราะเหตุสิ้นสุดสัญญาจ้าง มาตรา 118 วรรค 2 นายจ้างต้องจ่ายค่าชดเชย โดยนับระยะเวลาการทำงานต่อเนื่องของสัญญา...

ไม่ผ่านการทดลองงาน มีสิทธิได้รับค่าชดเชยหรือต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือไม่ ? . สวัสตอนเช้า เขียนยาวก็ไม่ค่อยอ่าน งั้นวันนี้ตอบสั้นๆแล้วกันนะ ไม่ผ่านการทดลองงานมีสิทธิได้รับค่าชดเชย หรือไม่นั้น ต้องตอบว่ามีทั้ง ได้ และไม่ได้ . เพราะกฎหมายคุ้มครองแรงงาน กำหนดว่า กรณีมีสิทธิได้รับค่าชดเชย จะต้องมีการทำงานต่อเนื่องครบ 120 วัน ดังนั้น ถ้านายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างในวันที่ 119 วัน เช่นนี้ ลูกจ้างก็ไม่มีสิทธิได้ค่าชดเชย . แต่ๆๆ กรณีที่นายจ้างบอกขยายระยะเวลาทดลองงานออกไปเรื่อยๆ เกิน 120 วัน และเลิกจ้าง โดยที่ลูกจ้างไม่มีความผิด แบบนี้ลูกจ้างก็มีสิทธิได้ค่าชดเชย ส่วนได้เท่าไหร่นั้น เปิด เสริช ดู ม.118 พรบ คุ้มครองแรงงาน . ส่วนนายจ้างต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือไม่นั้น คำตอบคือ “ต้องบอกล่วงหน้า ไม่น้อยกว่า 1 งวดการจ่ายค่าจ้าง” หากสัญญาจ้างนั้นเป็นสัญญาแบบไม่มีกำหนดระยะเวลา (สัญญาแบบไม่มีกำหนดระยะเวลา คือไม่ได้บอกว่าเริ่มต้น สิ้นสุดแน่นอนเมื่อใด) โดยสัญญาที่ไม่มีกำหนดเวลาแน่นอน เนี่ยทำให้นายจ้างเกิดหน้าที่ต้องมีการบอกกล่าวล่วงหน้า ตามมาตรา...

จับได้ว่าลูกจ้างขโมยของ..แต่เค้าทำงานเก่งมากๆ แบบนี้ควรทำยังไงดีคะ ?? …………. เจอคำถามนี้ใน inbox โดยมีคำขยายความต่อนิดหน่อยว่าลูกจ้างเก่งอย่างไรและไอ้ที่ขโมยไปคืออะไร แต่อย่ามาสอบถามว่าถ้าไม่อยากเลิกจ้างทำอะไรได้บ้าง . ท่านอื่นๆ คิดว่ายังไงกันบ้างคะ?? . ถ้าให้ตอบในมุมกฏหมาย พฤติกรรมการขโมยของของนายจ้างแบบนี้มันเป็นพฤติกรรมที่สามารถเลิกจ้างได้หรือตามมาตรา 119 (1) แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานฯ โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยส่วนสิทธิ์ในการดำเนินคดีอาญาข้อหาลักทรัพย์ก็ยังคงอยู่ แต่ถ้าให้ตอบในมุมความเห็น เราความดีสำคัญไม่น้อยกว่าความเก่ง เพราะคนเก่งสามารถสร้างได้ แต่คนดีนั้นมันต้องมาจากใจของเค้ายิ่งถ้าเป็นไม้แก่ดัดยากแล้วแล้วก็แถมไม่ต้องหวัง . แฟนเพจถามต่อว่ารายนี้ออกหนังสือเตือนได้หรือไม่ เพราะยังไม่อยากไล่ออก … คำตอบคือได้ แต่มันจะสร้าง บรรทัดฐานและทัศนคติต่อนายจ้างหลายหลายอย่างกับพนักงานคนอื่น เช่น ถ้าทำงานเก่งจะทำผิดแค่ไหนก็ได้ แล้วคนอื่นๆล่ะคะถ้าเจอสถานการณ์เดียวกันจะทำอย่างไรคะ ไล่ออก หรือปล่อยไว้?

กฎบริษัท ขาดงานวันศุกร์ หัก 2 เท่า บังคับใช้ไม่ได้ ขัดกฎหมาย!! ใครไม่ท้อ ฉันท้อ กับกฎนี้ “ กฎบริษัท ขาดงานวันศุกร์ หัก 2 เท่า !! ” อย่างที่บอกไปหลายรอบหลายหนว่า บริษัท อย่าไปคิดว่าเขียนอะไรออกมาแล้วบังคับใช้ได้หมด เพราะที่กฎเหล่านี้ยังคงอยู่ได้ ไม่ใช่เพราะว่ากฎบริษัทเหนือกฎหมาย แต่เพราะลูกจ้างหลายคนไม่อยากมีปัญหาเพราะไม่อยากหางานใหม่ แต่เธออย่าลืมกฎหมายมีอายุความ หรืออีกข้อคือ เมื่ออับจนหนทางทางที่เหลืออาจจะเป็นทางสู้ของเค้าก็ได้นะ กับกรณี…ออกกฎบริษัทว่า ขาดงานวันศุกร์ หัก 2 เท่า บังคับใช้ไม่ได้ ขัดกฎหมายมาตรา 76 ต่อให้ลูกจ้างเซนรับกำดังกล่าว ลูกจ้างก็ยังมีสิทธิฟ้อง ยกตัวอย่าง คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 14541-14551/2557 นายจ้างมีกฎระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน กำหนดว่า ขาดงานหัก 2 เท่า ย่อมไม่ชอบด้วยมาตรา 76 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 และนายจ้างได้หักค่าจ้าง 10 บาท เป็นเวลา 21 เดือน...

เกษียณอายุ แต่จ้างต่อ เลยให้ทำบันทึกข้อตกลงไม่จ่ายค่าชดเชย บันทึกนั้นเป็นโมฆะ อีกหนึ่งความเข้าใจที่ยังเป็นความเข้าใจผิดที่สร้างความเสียหายทั้งกับนายจ้างและลูกจ้างนั่นก็คือ “เมื่อเซ็นยินยอมเซ็น/บันทึกข้อตกลง/หรือเซ็นสัญญา” สามารถบังคับได้ทุกอย่างในโลก เช่นเดียวกับกรณีที่ปรึกษาเข้ามานี้ว่านายจ้างบอกว่ายังให้ทำงานต่อได้แต่ต้องทำบันทึกข้อตกลง ไม่รับเงินเกษียณอายุเสียก่อนกรณีนี้ใช้บังคับ ได้ไหมคะพี่ทนายคนสวย อันนี้น้องเขาไม่ได้พูดพูดเอง) หนูอ่านมาจากเพจพี่บอกว่าบังคับใช้ไม่ได้แต่ทางฝ่ายกฎหมายของนายจ้างบอกว่าเซ็นแล้วถือว่าเป็นไปตามนั้น พี่ฟันธงให้ แบบแม่นยำมากกว่าหมอลักษณ์เพราะว่ามีฎีกา 1352/2551 ข้อกฎหมายรองรับชัดเจนว่าในกรณีนี้ ไม่สามารถบังคับใช้ได้และเป็นโมฆะ ข้อเท็จจริงก็ไม่แทบจะต่างจากของน้องเลยคือ บันทึกข้อตกลงนี้เขียนเอาไว้ว่าให้บริษัท มีสิทธิเลิกสัญญาได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้ลูจ้างขัดต่อพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 118 ที่กำหนดให้นายจ้างต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างซึ่งถูกเลิกจ้างตามเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนดไว้ เป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชนการที่จำเลยทำสัญญากับโจทก์ให้ผิดแผกแตกต่างไปจากข้อที่กฎหมายกำหนดไว้และทำให้โจทก์ซึ่งเป็นลูกจ้างได้รับความเสียหาย จึงตกเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 150 ไม่มีผลใช้บังคับ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านักกฎหมายที่บริษัทของคุณพ่อน้อง นึกยังไงถึงแนะนำแบบนี้เพราะเสียประโยชน์ทั้งฝั่งนายจ้างและลูกจ้างถ้าพูดให้ชัดคือเมื่อแนะนำผิดๆนายจ้างก็คิดว่าตัวเองทำได้สิ่งที่นายจ้างก็ต้องเสียก็คือดอกเบี้ยร้อยละ 15 ต่อปี เสียชื่อเสียงในการบริหารงาน ส่วนลูกจ้างก็ต้องลำบากลำบนมาศาลอีก การไม่รู้ไม่ผิด หลายเรื่องเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่อยๆหาความรู้ไปหาด้วยการอ่านโดยการฟังหรือด้วยการถามแต่อย่างหลังนี่จะทำน้อยที่สุดเพราะว่าถ้าถามเลยก็เหมือนเอาภาระเราไปฝากคนอื่นลองหาความรู้ด้วยตัวเองก่อน เพื่อช่วยบรรเทาความสงสัยของตัวเองเป็นอันดับแรก ชอบเรื่องนี้ข้อกฎหมายบอกไปแล้วข้างบนส่วนความรู้สึก หดหู่ใจคือการที่นักกฎหมายแนะนำอะไรผิดๆแต่ก็อย่างที่บอกแหละการไม่รู้ไม่ผิด แต่ผิดที่ไม่หาความรู้แล้วมาแนะนำ อ่านเเล้วท้อ เฮ้อออ

ค่าคอมมิชชั่นที่คำนวณจากยอดขาย ถือเป็นค่าจ้าง บางคนรู้แล้ว บางคนยังไม่รู้ ส่วนบางคนไม่แน่ใจว่าค่าคอมมิชชั่นถือเป็นค่าจ้างหรือไม่ และประเด็นนี้สำคัญตรงไหนเดี๋ยววันนี้จะมาเล่าให้ฟัง ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าหลายบริษัทแม้จะเรียกว่าค่าคอมมิชชั่นเหมือนกันแต่หลักการคำนวณแตกต่างกันบางบริษัทเรียกค่าคอมมิชชั่น แต่ไม่ได้คำนวณจากยอดขายกลับตั้งเป้าเป็นรางวัลจูงใจส่วน อีกประเภทหนึ่งเรียกว่าค่าคอมมิชชั่นเหมือนกันแต่คำนวณจากยอดขายที่ขายได้ประเภทนี้ถือว่าเป็นค่าจ้าง ดังนั้น เมื่อมีการเลิกจ้างโดยที่ลูกจ้างไม่ได้ผิด ค่าคอมมิชชั่นที่มีการคำนวณจากยอดขายที่ขายได้จะต้องนำมาคำนวณเป็นค่าจ้าง เพื่อจ่ายค่าชดเชยด้วยเช่นกัน นอกจากลูกจ้างจะได้รับเงินเดือนเป็นค่าจ้างประจำอยู่แล้ว ลูกจ้างยังมีสิทธิได้รับค่าตอบแทนการขายหรือค่าคอมมิสชั่น ซึ่งค่าคอมมิสชั่นนี้จะได้รับมากน้อยเพียงใดขึ้นอยู่กับ “จำนวนยอดขายที่สามารถขายได้” เมื่อเป็นเช่นนี้จึงเห็นได้ว่า ค่าคอมมิสชั่นเป็นเงินส่วนหนึ่งที่บริษัทจ่ายให้แก่ลูกจ้างเป็นการตอบแทนในการทำงาน โดยคิดตามผลงานที่โจทก์ทำได้ ดังนั้นค่าคอมมิสชั่นจึงเป็นค่าจ้างตามความหมายของพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 5 ที่จะต้องนำไปรวมกับเงินเดือนของโจทก์อัตราสุดท้าย ส่วนจะคำนวณรวมยังไงลองไปติดตามอ่านกันได้ที่ฎีกา คำพิพากษาฎีกา 2863 /2552