HomeBlog

จ้างก่อสร้างบ้าน แต่ไม่ได้ทำสัญญาไว้ เจ้าของบ้านจะฟ้องได้หรือไม่ ? สัญญาจ้างรับเหมาก่อสร้าง ถือเป็นสัญญาจ้างทำของประเภทหนึ่งตามกฎหมาย ซึ่ง ป.พ.พ. มาตรา 587 บัญญัติว่า “อันว่าจ้างทำของนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าผู้รับจ้าง ตกลงรับจะทำการงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้ว่าจ้าง และผู้ว่าจ้างตกลงจะให้สินจ้างเพื่อผลสำเร็จแห่งการที่ทำนั้น” จะเห็นได้ว่ากฎหมายไม่ได้กำหนดเกี่ยวกับรูปแบบการทำสัญญาจ้างทำของเอาไว้โดยเฉพาะ ดังนั้นสัญญาจ้างรับเหมาก่อสร้างซึ่งถือเป็นสัญญาจ้างทำของอย่างหนึ่งจึงไม่จำต้องทำเป็นหนังสือ ก็สามารถฟ้องร้องกันได้ แต่อย่างไรก็ดีเพื่อความชัดเจนในการปฏิบัติตามสัญญาและการดำเนินกระบวนการเกี่ยวกับการฟ้องร้อง แม้กฎหมายไม่ได้บังคับให้ทำเป็นหนังสือสัญญา ทางเพจก็ขอแนะนำให้คู่สัญญาทำสัญญาเป็นหนังสือต่อกันไว้จะดีที่สุด

เจ้าหนี้สามารถยึด หรืออายัดทรัพย์สินอะไรได้บ้าง ??? ตามที่โพสต์ก่อนได้อธิบายขั้นตอนเริ่มต้นตั้งเรื่องยึดทรัพย์บังคับคดีของเจ้าหนี้แล้ว เจ้าหนี้ยังมีหน้าที่ต้องนำสืบทรัพย์ ว่าลูกหนี้มีทรัพย์สินอะไรบ้างและอยู่ที่ไหน ทำงานอยู่ที่ไหน หากเจอก็จะส่งเอกสารที่จะดำเนินการยึดทรัพย์ให้เจ้าพนักงานพิจารณาคำขอยึดทรัพย์ โดยจะมีเพียงเจ้าพนักงานของกรมบังคับคดีเท่านั้น ที่เป็นผู้ที่มีหน้าที่เข้ามายึดหรืออายัดทรัพย์สินของลูกหนี้ไป เมื่อเจ้าหนี้มีหน้าที่นำสืบทรัพย์ควรจะทราบว่ามีทรัพย์สินอะไรบ้างที่เจ้าหนี้สามารถยึดหรืออายัดได้ เพราะเจ้าหนี้ไม่สามารถยึดทรัพย์ของลูกหนี้ได้ทุกอย่าง ดังนั้น ควรต้องทราบว่ามีอะไรบ้างที่เจ้าหนี้สามารถยึดได้โดยชอบธรรม หรืออะไรบ้างที่หากยึดไปแล้วผิดกฎหมาย ทรัพย์สินที่สามารถยึดได้ – ของมีค่า เครื่องประดับทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็น เพชร พลอย นาฬิกา และของสะสมที่มีมูลค่า – บ้าน ที่ดิน และถึงแม้ว่าจะยังติดจำนองอยู่ก็สามารถที่จะยึดได้เช่นกัน – รถยนต์หรือรถจักรยานยนต์ที่เป็นกรรมสิทธิ์ของลูกหนี้ และไม่ได้เป็นเครื่องมือในการประกอบอาชีพ – เงินในบัญชีเงินฝาก หรือเงินปันผลจากการลงทุน – ทรัพย์สินที่เป็นการลงทุน อาทิ หุ้น ทองคำ ตราสารหนี้ หรือกองทุน – เงินเดือนจากการทำงานของลูกหนี้ที่เป็นพนักงานบริษัทเอกชนหรือรัฐวิสาหกิจ แต่ต้องมีรายได้เกินกว่า 20,000 บาท ต่อเดือน ถึงจะยึดได้ เห็นไหม!! ระวังนะ อย่าไปยึดคคุณลูกหนี้ที่รักสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ เตือนแล้วนะ!!!

ข้อแตกต่างระหว่างการจ้างแรงงานและการจ้างทำของ 1. การจ้างทำของ – จะมีความมุ่งหวังที่ผลสำเร็จของงานนั้นเป็นสำคัญ กล่าวคือ ผู้รับจ้างจะมีอิสระในการดำเนินการงานที่จ้างให้สำเร็จลุล่วง ตามลักษณะ แบบ คุณสมบัติ เวลา และมาตรฐานที่ผู้ว่าจ้างกำหนด และในการคิดคำนวณค่าตอบแทนมักใช้ผลสำเร็จของงานที่ตกลงกันเป็นตัวแปรในการพิจารณาค่าตอบแทนของผู้รับจ้าง 2. จ้างแรงงาน – ผู้ว่าจ้างจะมีอำนาจการบังคับบัญชาเด็ดขาดเหนือผู้รับจ้าง กล่าวคือ ผู้ว่าจ้างอาจมอบหมายงานอย่างอื่นให้ผู้รับจ้าง เปลี่ยนแปลงขอบเขตหน้าที่ความรับผิดชอบของผู้รับจ้างได้ มีอำนาจตักเตือนลงโทษทางวินัย การกำหนดให้ผู้รับจ้างเข้าทำงานตามวันเวลาที่ผู้ว่าจ้างกำหนด คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1468/2562 จำเลยจ่ายค่าจ้างโจทก์เป็นรายเดือนมีจำนวนแน่นอนเท่ากันทุกเดือน มีลักษณะเป็นการจ่ายเพื่อตอบแทนการทำงาน ไม่ได้คำนึงถึงผลสำเร็จของงานเป็นสำคัญ และจ่ายให้ตลอดระยะเวลาที่โจทก์ทำงาน ทั้งโจทก์ได้รับสิทธิ สวัสดิการต่างๆ เหมือนพนักงานลูกจ้างคนอื่นของจำเลย โจทก์ปฏิบัติงานไม่เป็นอิสระแต่ต้องอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของจำเลย จำเลยมีอำนาจสั่งให้โจทก์ไปทำงานที่โครงการอื่นของจำเลยได้ แม้ไม่ปรากฎว่าโจทก์ต้องปฏิบัติตามระเบียบหรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยอย่างเคร่งครัด แต่การที่จำเลยจะหยุดงานต้องแจ้งให้คณะกรรมการของจำเลยทราบก่อนโจทก์จึงไม่ได้มีอิสระในการทำงาน สัญญาระหว่างโจทก์กับจำเลยจึงเป็นสัญญาจ้างแรงงานตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 575

ลูกจ้างฟ้องนายจ้าง ให้รับผิดค่าสินไหมทดแทน กรณีกระทำละเมิดได้หรือไม่ ? คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8935/2563 สาเหตุเพลิงไหม้โรงงานจำเลยเกิดจากก๊าซแอลพีจีซึ่งเป็นเชื้อเพลิงในการผลิตระเหยออกมาจากม้วนโฟมถูกแหล่งความร้อน คือ ไฟฟ้าสถิตที่สะสมอยู่บนผิวโฟม ทำให้เกิดประกายไฟลุกไหม้ขึ้น เป็นเหตุให้โจทก์ถูกไฟไหม้ที่แขนทั้งสองข้างและส้นเท้าซ้าย เมื่อจำเลยเป็นเจ้าของโรงงานและเป็นผู้ครอบครองก๊าซแอลพีจีซึ่งเป็นทรัพย์อันเป็นของเกิดอันตรายได้โดยสภาพ กรณีจึงต้องบทบัญญัติแห่ง ป.พ.พ.มาตรา 437 วรรคสอง ที่กำหนดให้จำเลยต้องรับผิดชอบเพื่อการเสียหายอันเกิดแต่ทรัพย์นั้น เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าการเสียหายนั้นเกิดแต่เหตุสุดวิสัย หรือเกิดเพราะความผิดของผู้ต้องเสียหายนั้นเอง อันเป็นบทบัญญัติสันนิษฐานความผิดฐานละเมิด มิใช่บทบัญญัติที่เป็นองค์ประกอบความผิดฐานละเมิด ฉะนั้นแม้โจทก์มิได้บรรยายมาในคำฟ้องว่าจำเลยเป็นผู้ครอบครองก๊าซแอลพีจีซึ่งเป็นทรัพย์ที่เกิดอันตรายได้โดยสภาพ แต่จำเลยให้การว่าเหตุเพลิงไหม้เป็นเหตุสุดวิสัยหรือเกิดเพราะความผิดของโจทก์ที่ประมาทเลินเล่อเอง จึงเป็นการยกข้อต่อสู้ตามบทบัญญัติดังกล่าวเพื่อให้ตนพ้นจากความรับผิด เมื่อทางพิจารณาได้ความว่าเหตุเพลิงไหม้เกิดจากก๊าซแอลพีจีที่จำเลยเป็นผู้ครอบครอง กรณีเช่นนี้ศาลมีอำนาจยกบทบัญญัติของกฎหมายขึ้นปรับใช้ตามข้อเท็จจริงที่พิจารณาได้ความแล้วมีคำพิพากษาชี้ขาดไปตามนั้น โจทก์มีบาดแผลถูกไฟไหม้ที่แขนทั้งสองข้างและขา 25 เปอร์เซ็นต์ ส้นเท้าซ้ายและตามร่างกายหลายแห่งเป็นบาดแผลระดับที่ 2 ทั้งระดับตื้นและลึก รักษาตัวโดยการผ่าตัด แม้ไม่ปรากฏว่านิ้วมือและแขนทั้งสองข้างของโจทก์สามารถงดได้ตามปกติหรือไม่ แต่เมื่อพิจารณาสภาพร่างกายและอาการบาดเจ็บของโจทก์แล้ว เห็นได้ว่าโจทก์ได้รับความเจ็บปวดทนทุกขเวทนาระหว่างการรักษาพยาบาลและมีแผลเป็นติดตัว ซึ่งเป็นความเสียหายอย่างอื่นอันมิใช่ตัวเงิน ตาม ป.พ.พ.มาตรา 446 วรรคหนึ่ง บัญญัติให้ผู้ต้องเสียหายจะเรียกร้องเอาค่าสินไหมทดแทนเพื่อความที่เสียหายอย่างอื่นอันมิใช่ตัวเงินด้วยอีกก็ได้ โจทก์จึงมีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายจากจำเลย..!!! ติดต่องานจ้าง info@legalclinic.co.th #HR #ลูกจ้างรายวัน #ลูกจ้างประจำ #เงินเดือน #เลิกจ้าง #สัญญาจ้าง #Professional #หนังสือPDPA #บริษัท #นายจ้าง...

สัญญาจ้างมีกำหนดระยะเวลา เมื่อสิ้นสุดแล้ว นายจ้างไม่ต่อสัญญา “ต้องจ่ายค่าชดเชย” ประเด็นนี้เป็นประเด็นที่น่าสนใจนะคะ เพราะหลายบริษัท ใช้วิธีทำสัญญาจ้างปีต่อปี เมื่อครบปี ก็ ทำสัญญาต่ออีกฉบับนึง หรือบางบริษัท ก็ใช้วิธีการทำสัญญาแค่ 11 เดือนโดยเข้าใจว่าวิธีดังกล่าวจะไม่ต้องค่าชดเชย ความเข้าใจแบบนี้ ทำให้เสียหายมาหลายบริษัทแล้ว เพราะ 1. หลายคน ตีความจากวรรคสามของมาตรา 118 ที่ว่า”..ค่าชดเชยในวรรคหนึ่ง มีให้ใช้บังคับแก่ลูกจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาการจ้างไว้..” จึงใช้วิธีการทำสัญญาจ้างลูกจ้างเป็นแบบมีกำหนดระยะเวลาเพื่อหวังที่จะไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย ซึ่งแบบนี้ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะ ในวรรค 4 ของมาตราเดียวกันกำหนดว่า…..”การจ้างที่มีกำหนตระยะเวลาตามวรรคสามจะกระทำได้ สำหรับการจ้างงานในโครงการเฉพาะที่ไม่ใช่งานปกติของกิจการ หรือการค้าของนายจ้างซึ่งต้องมีระยะเวลาเริ่มต้นและสิ้นสุดของงานที่แน่นอนหรือในงานอันมีลักษณะเป็นครั้งคราวที่มีกำหนต การสิ้นสุด หรือความสำเร็จของงาน หรือในงานที่เป็นไปตามฤดูกาลและได้จ้างในช่วงเวลาของฤดูกาลนั้น ซึ่งงานนั้นจะต้อง แล้วเสร็จภายในเวลาไม่เกิน 2 ปี… “ 2.ดังนั้นหากลูกจ้างท่านใด ทำงานโดยเซ็นสัญญาเป็นพนักงานแบบมีกำหนดระยะเวลา ในกิจการที่เป็นไปเพื่อการประกอบธุรกิจปกติหรือทางการค้าของนายจ้าง เมื่อครบกำหนดสัญญาจ้าง ลูกจ้างจึงมีสิทธิ์ได้รับค่าชดเชย 3.การกำหนดสัญญาจ้างเป็น 11 เดือนนั้นก็ไม่สามารถเลี่ยงไม่จ่ายค่าชดเชยได้ เพราะค่าชดเชยจะเกิดขึ้นเมื่อลูกจ้างทำงานต่อเนื่องกันครบ 120 วันและถูกเลิกจ้างโดยที่ลูกจ้างไม่มีความผิด ( ซึ่งการณีที่สัญญาสิ้นสุดลงตามกำหนดระยะเวลาก็ถือว่าเป็นการเลิกจ้างโดยที่ลูกจ้างไม่มีความผิดเช่นกัน) 4.อย่างไรก็ตามสัญญาแบบมีกำหนดระยะเวลานี้นายจ้าง ไม่ต้องแจ้งล่วงหน้า ก่อนครบกำหนดเพราะมีระยะเวลากำหนดแล้ว...

ออกจากงานมาแล้ว แต่นายจ้างยังไม่จ่ายเงิน ทำยังไงดี ? อันนี้เป็นคำถามที่มีมาช้านานตั้งแต่รุ่นเปิดเพจแรกๆมาจนถึงทุกวันนี้ ถามกันเข้ามาทุกวัน ซึ่งเรื่องนี้ก็โพสอยู่บ่อยๆ เลยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเราสรุปยาวไป จนไม่น่าอ่าน หรือเปล่า วันนี้เลยจะมาสรุปสั้นมากๆ ว่า หากออกจากงานมาแล้ว แต่นายจ้างยังไม่จ่ายเงิน ทำยังไงดี คำตอบ คือ หากไม่จ่ายลูกจ้างก็เลือกได้ว่าจะร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน ที่กรมสวัสดิการคุ้มครองแรงงานในเขตพื้นที่ หรือ ฟ้องศาลที่มีเขตอำนาจ ศาลที่มีเขตอำนาจ คือที่ไหนคือสถานที่แรงงานตั้งอยู่ ส่วนคำถามที่ว่าแล้วทั้งสองที่ต่างกันยังไง ….เสริชค่ะ เสริชว่า ความแตกต่าง กรมสวัสดิการคุ้มครองแรงงาน ศาลแรงงาน คลินิกกฎหมายแรงงาน เคยเขียนไว้แล้ว หรือลองเลื่อนดู เร็วกว่ารอพี่นั่งตอบรายคนแน่นอน