HomeBlog

หัวหน้าแผนกไล่ออก พอไปฟ้อง บริษัทบอกว่า คนไล่ออกไม่มีอำนาจ ลูกจ้างขาดงานไปเองเกิน 3 วันบริษัทจึงต้องเลิกจ้าง กรณีที่มีผู้เข้ามาสอบถามนี้เราอาจจะเห็นได้บ่อยๆ สำหรับบริษัท ในทุกขนาด หากเป็นบริษัทขนาดเล็กบริหารงานแบบ family business ก็อาจจะเห็นได้ว่าไม่ได้มีเฉพาะกรรมการผู้จัดการหรือฝ่าย HR เป็นคนเลิกจ้าง บางทีเป็นภรรยาของท่านหัวหน้างานหรือเป็นหัวหน้าแผนกก็เลิกจ้างได้เหมือนกัน เมื่อพนักงานถูกเลิกจ้างเรียบร้อยแล้วไปใช้สิทธิที่ศาลปรากฎว่าบริษัทก็สู้คดีบอกว่าการแสดงเจตนาเลิกจ้างโดยบุคคลที่ไม่มีอำนาจนั้นย่อมไม่มีผลทำให้สัญญาจ้างที่สุดลง แถมยังสู้ด้วยว่า ลูกจ้างมาหาไม่ขาดงานไปเองจึงเป็นเหตุให้เลิกจ้าง ไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย กรณีนี้ต้องพิจารณาโดยละเอียดสำหรับผู้ที่ถามเข้ามาแล้วให้ตอบทันทีเลยก็อาจจะตอบได้ยากเพราะต้องฟังข้อเท็จจริงทั้งสองฝ่าย รวมถึงดูเอกสารและหลักฐานต่างๆที่เกี่ยวข้องแต่เบื้องต้นขอให้ความเห็นดังนี้ค่ะ การแสดงเจตนาเลิกสร้างโดยบุคคลที่ไม่มีอำนาจย่อมไม่มีผลทำให้สัญญาจ้างสิ้นสุดลงเว้นแต่นายจ้างจะได้ให้สัตยาบัน หรือกระทำพฤติการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งที่ทำให้เห็นว่านายจ้างได้เชิดบุคคลนั้นให้มีอำนาจเลิกสร้างแทนนายจ้างเป็นตัวแทนของนายจ้างด้วยนายจ้างรู้เห็นยินยอมก็อาจถือได้ว่าบุคคลนั้นเป็นนายจ้างที่มีอำนาจเลิกจ้างได้เช่นบริษัท ABC มีนาย หล่อเป็นกรรมการผู้จัดการโดยมีนางสาวสวย เป็นหัวหน้าแผนกหนึ่ง ออกมานางสาวสวยไม่มีปากเสียงกับพนักงานภายในแผนกจึงได้เรียกพนักงาน มาบอกเลิกจ้าง ซึ่งบริษัทก็รับทราบและฝ่าย HR ก็ได้ออกหนังสือรับรองการทำงานให้ ร่วมทั้งจ่ายเงินงวดสุดท้ายและคืนเงินหลักประกันการทำงานให้แก่พนักงานรายดังกล่าวกรณีนี้ก็ถือได้ว่านางสาวสวยกระทำการเรียนนายจ้างในฐานะตัวแทนเชิญอันมีคนผูกพันในจ้างก็ได้บอกเลิกจ้างแล้ว คดีเช่นนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้งใครสนใจที่จะอ่านลองไปหาอ่านกันได้ที่คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6985/2547 ติดต่องาน info@legalclinic.co.th

นายจ้างไม่จ่ายค่าจ้าง แบบนี้ถือว่าเลิกจ้างหรือไม่?? พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานมาตรา 118 วรรค 2 ให้นิยามของคำว่าเลิกจ้างว่าการเลิกจ้างหมายถึงการกระทำใดที่นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไปนั้นไม่จ่ายค่าจ้างให้ไม่ว่าจะเป็นเหตุแห่งการสิ้นสุดสัญญาจ้างหรือเหตุอื่นและรวมถึงกรณีที่ลูกจ้างไม่ทำงานและไม่ได้รับค่าจ้างเพราะเหตุที่นายจ้างไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ จากนิยามดังกล่าวนั้นจึงถือได้ว่าการเลิกจ้างตามกฎหมายมีอยู่ 2 กรณีคือ 1. นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทำงานแล้วไม่จ่ายค่าจ้าง ไม่ ว่าจะด้วยเพราะเหตุสิ้นสุดสัญญาจ้างหรือหยุดเอง และ 2. ลูกจ้างไม่ได้ทำงานและไม่ได้รับค่าจ้างเพราะเหตุที่นายจ้างไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ ดังนั้นในกรณีที่นายจ้างให้ลูกจ้างทำงานแต่ไม่จ่ายค่าจ้างก็ ยังไม่เข้า นิยามของการเลิกจ้างตามที่กล่าวมาข้างต้น หากจะเทียบเคียงคดีความที่เคยมีก่อนหน้านี้คงจะต้องเทียบเคียงจากฎีกาที่ 3710/2531 โดยคดีนี้ศาลฎีกาวินิจฉัยว่านายจ้างไม่ได้แสดงเจตนาเลิกจ้างแต่ไม่จ่ายค่าจ้างให้กับลูกจ้างเท่านั้น เมื่อไม่ปรากฏว่านายจ้างไม่ได้กีดกันห้ามจ้างเข้าไปทำงานลูกจ้างยังคงปฏิบัติหน้าที่ได้ตลอดกรณีนี้ไม่ถือว่านายจ้างเลิกจ้าง อ่าน มาถึงตรงนี้ก็คงร้องว่าอ้าว!! ไปทำงานแล้วไม่ได้ค่าจ้างจะไปทำงานเพื่ออะไรกฎหมายไม่ยุติธรรมไม่คุ้มครองเลย… ใครที่คิดแบบนี้อยู่ไม่ใช่นะอ่านให้จบก่อน กรณีที่นายจ้างยังคงให้ลูกจ้างทำงานอยู่แต่ไม่จ่ายค่าจ้างนั้นลูกจ้างมีสิทธิ์ฟ้องเรียกค่าจ้างค้างจ่ายพร้อมดอกเบี้ยระหว่างผิดนัดในอัตราร้อยละ 15 ต่อปีและหากนายจ้างจงใจผิดนัดโดยปราศจากเหตุอันสมควรนายจ้างต้องรับผิดเสียเงินเพิ่มในอัตราร้อยละ 15 ทุกระยะเวลา 7 วันด้วย ( อ้างอิงตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานมาตรา 9) ใครมีคำถามใน inbox ก็ใจเย็นหน่อยนะคะจะทยอยเอามาตอบเรื่อยๆในหน้าเพจนะเพื่อเป็นประโยชน์กับคนอื่นด้วย ติดต่องาน Info@legalclinic.co.th

“มาทำงานก็อาจไม่ได้ตังค์ ลาออกไปซะดีกว่า” พูดแบบนี้ถือว่าบีบออกหรือไม่? ช่วงนี้มีคนเล่า พฤติการณ์ต่างๆให้ฟังเยอะมากว่าแบบนี้ถือว่าบีบออกหรือเปล่า ต้องขอเรียนตามตรงค่ะหลายๆครั้งคำว่าบีบออกไม่ได้ มีคำนิยาม ตายตัวตรงตัวเป๊ะๆตามกฎหมาย ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะถือว่าบีบออก จึงต้องพิจารณา จากข้อเท็จจริงในแต่ละรายและแต่ละเรื่องไปที่สำคัญพิจารณาจากข้อมูลของฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดแต่ฝ่ายเดียวไม่ได้ จึงไม่สามารถตอบฟังธง เป๊ะ โช๊ะ โด๊ะ เด๊ะ ให้ท่านได้ในทันที ดั่งใจท่านหมาย เลยอาจจะสร้างความขุ่นข้องหมองใจให้แก่ท่านผู้สอบถามบ้าง แต่ก็ไม่ขออภัย เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เพราะว่าคำถามมันเป็นประโยชน์เลยขอเอามาตอบหน้าเพจโดยการเทียบเคียงกรณีต่างๆที่ลูกจ้างเข้าใจว่าเป็นการบีบออกแต่ศาลวินิจฉัยว่าไม่ใช่มาให้ท่านทั้งหลายฟัง เผื่อว่าจะเกิดประโยชน์และจะทำให้ใช้ดุลพินิจในการตัดสินใจลาออกได้ถี่ถ้วนยิ่งขึ้น ได้คำพิพากษาที่จะนำมาเล่าในวันนี้ก็คือ คำพิพากษาศาลอุทธรณ์คดีชำนัญพิเศษที่ 622-623/2564 พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน มาตรา 118 วรรคสอง บัญญัติว่า การเลิกจ้างตามมาตรานี้ หมายความว่าการกระทำใดที่นายจ้าง “ไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไป+ไม่จ่ายค่าจ้างให้” ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุสิ้นสุดสัญญาจ้างหรือเหตุอื่นใด และหมายรวมถึง กรณีที่ลูกจ้างไม่ได้ทำงานและไม่ได้รับค่าจ้างเพราะเหตุที่นายจ้างไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไป ดังนั้น ในความหมายของการเลิกจ้างดังกล่าวข้างต้น จะต้องเป็นกรณีที่นายจ้างต้องกระทำการใดที่ไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไปและไม่จ่ายค่าจ้างให้ การที่นาย ฤ. ผู้จัดการบริษัท พูดว่าเดือนพฤศจิกายนนี้ น่าจะได้รับค่าจ้างครั้งสุดท้ายและเดือนธันวาคจะไม่ได้รับค่าจ้าง ใครอยู่ก็ได้แต่ไม่ได้เงินใครไม่อยู่ให้ไปหางานทำ บริษัท ยังไม่ได้จ่ายค่าเช่าให้กับเจ้าของตึก แถมมีภรรยาผู้จัดการพูดเสริมมาอีกว่า “ไม่ต้องมาทำงานแล้วไม่ได้เงินเดือน ดีกว่ามาทำงาน แต่ไม่ได้เงินเดือนจะเสียความรู้สึกกัน” แล้วฟางมาถึงท่อนนี้หลายคนอาจคิดว่า นี่แหละบีบออก!!...