ลูกจ้างละทิ้งหน้าที่บ่อยครั้งแต่นายจ้างเตือนด้วยวาจาไม่เคยออกหนังสือ เลิกจ้างจึงต้องจ่ายชดเชย
อันนี้คือพูดเป็นรอบที่100 และถ้าอ่านโอเพ่นแชทที่พี่ต้องได้อธิบายก็จะพบว่าเป็นรอบที่ 200 ว่าการเตือนด้วยคำพูดมันก็เป็นเพียงการบ่นเท่านั้น การที่ จะให้มีผลตามกฎหมายก็เตือนเป็นลายลักษณ์อักษร
มาดูตัวอย่างคดี ฎีกาที่ 21588 / 2557 ที่ลูกจ้างละทิ้งหน้าที่บ่อยครั้งแต่นายจ้างก็ตักเตือนด้วยวาจาไม่เคยจะตักเตือนเป็นหนังสือเลย เพราะคิดว่าอยู่กันแบบพี่น้อง เพราะถึงเวลากับพี่น้องคนเดิมนี่แหละ อยากจะเลิกจ้างก็เลิกจ้างเลย กรณีนี้ศาลบอกไว้ว่าแม้ลูกจ้างจะทำผิดจริงแต่นายจ้างไม่เคยเตือนเป็นลายลักษณ์อักษรเลยนายจ้างยังต้องจ่ายค่าชดเชยอยู่ดี
รายละเอียดของฎีกานี้เล่าว่าโจทก์เป็นลูกจ้างตำแหน่งแม่บ้านต่อมาโจทก์ชอบออกไปทำงานส่วนตัวเดือนละหลายครั้งโดยไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้าหรือจากใครเลยบริษัทก็ได้ตักเตือนด้วยวาจาหลายครั้งแล้วจึงเลิกจ้างในคดีนี้ศาลเห็นว่าการที่บริษัทจะเลิกจ้างโดยบอกว่าเป็นการฝ่าฝืนข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานและเป็นคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายจะต้องมีการตักเตือนเป็นลายลักษณ์อักษรก่อนกรณีที่บ่นเฉยเฉยไม่เคยมีการเตือนเป็นลายลักษณ์อักษรเลยแม้จะปรากฏความผิดว่าลูกจ้างทำผิดจริงนายจ้างก็ก็ยังต้องจ่ายชดเชย
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วทำให้ถูกได้ไหมอ่ะก็รู้อยู่ว่ากฎหมายคุ้มครองแรงงานเค้าก็กำหนดสิทธิและหน้าที่มาแล้วถ้าลูกจ้างทำผิดจริงนายจ้างก็ทำให้มันถูกขั้นตอนไม่ใช่อาศัยความเคยชิน ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วนะลูกจ้างเดี๋ยวนี้เค้ามีความรู้ ถ้าเค้าผิดจริงเราก็ทำหน้าที่ของเราให้ครบถ้วนและเลิกจ้างตามระเบียบและข้อกฎหมาย ไม่ใช่เลิกจ้างตามอำเภอใจ
อันนี้เตือนเพราะรักเพราะห่วงนะ ข้อเท็จจริงที่หลายหลายคนปรึกษามาลูกจ้างก็ทำผิดจริงนั่นแหละแต่นายจ้างก็คุ้นชินกับการไม่ออกหนังสือเตือนซึ่งมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยลองเอาไปปรับปรุงดูนะ